Het Wilhelmus

Het Wilhelmus is een naamdicht, waarvan de eerste letters van de vijftien coupletten de naam Willem van Nassov vormen. De tekstdichter is Marnix van St. Aldegonde.

• Wilhelmus van Nassouwe
  Ben ick, van Duytschen bloet,
  Den Vaderlant ghetrouwe
  Blijf ick tot inden doet;
  Een Prince van Oraengien
  Ben ick, vrij, onverveert,
  Den Coninck van Hispaengien
  Heb ick altijt gheeert

• In Godes vrees te leven
  Heb ick altijt betracht,
  Daerom ben ick verdreven,
  Om Landt, om Luyd ghebracht;
  Maer Godt sal my regeren
  Als een goet Instrument,
  Dat ick sal wederkeeren
  In mijnen Regiment.

• Lijdt u mijn Ondersaten
  Die oprecht zijn van aert,
  Godt sal u niet verlaten
  Al zijt ghy nu beswaert;
  Die vroom begheert te leven
  Bidt Godt nach ende dach,
  Dat hy my cracht wil gheven,
  Dat ick u helpen mach

• Lijf en goet al te samen
  Heb ick u niet verschoont;
  Mijn Broeders hooch van Namen
  Hebbent u oock vertoont:
  Graef Adolff is ghebleven,
  In Vrieslandt in den Slach;
  Zijn Siel int eewich Leven
  Verwacht den Jongsten dach.

• Edel en Hooch gheboren,
  Van Keyserlicken Stam,
  Een vorst des Rijcks vercoren,
  Als een vroom Christen man,
  Voor Godes Woort ghepreesen
  Heb ick, vrij, onversaecht,
  Als een Helt sonder vreesen
  Mijn Edel bloet ghewaecht.

• Mijn Schilt ende betrouwen
  Sijt ghy, o Godt, mijn Heer,
  Op u soo wil ick bouwen
  Verlaet my nemmermeer;
  Dat ick doch vroom mach blijven
  U dienaer taller stondt,
  Die Tyranny verdrijven,
  Die my mijn hert doorwondt.

• Van al die my beswaren,
  End mijn Vervolghers zijn,
  Mijn Godt wilt doch bewaren
  Den trouwen dienaer dijn;
  Dat sy my niet verrasschen
  In haren boosen moet,
  Haer handen niet en wasschen
  In mijn onschuldich bloet.

• Als David moeste vluchten
  Voor Saul den Tyran,
  Soo heb ick moeten suchten
  Met menich Edelman;
  Maer Godt heeft hem verheven,
  Verlost uut alder noot,
  Een Coninckrijck ghegheven
  In Israel seer groot.

• Nae ’tsuer sal ick ontfanghen
  Van Godt mijn Heer dat soet,
  Daer na so doet verlanghen
  Mijn Vorstelick ghemoed;
  Dat is, dat ick mach sterven
  Met eeren in dat Velt,
  Een eewig Rijck verwerven
  Als een ghetrouwe Helt.

• Niet doet my meer erbarmen
  In mijnen wederspoet
  Dan datmen siet verarmen
  Des Conincks Landen goet;
  Dat u de Spaengiaerts crencken,
  O Edel Neerlandt soet,
  Als ick daer aen ghedencke,
  Mijn Edel hert dat bloet.

• Als een Prins op gheseten
  Met mijner Heyres cracht,
  Vanden Tyran vermeten
  Heb ick den slach verwacht;
  Die by Maestricht begraven
  Bevreesde mijn ghewelt,
  Mijn Ruyters sachmen draven
  Seer moedich door dat Velt.

• Soo het den wil des Heeren
  Op die tijt had gheweest,
  Had ick geern willen keeren
  Van u dit swaer tempeest:
  Maer de Heer van hier boven
  Die alle dinck regeert,
  Diemen altijt moet loven
  En heeftet niet begheert.

• Seer Christlick was ghedreven
  Mijn Princelick ghemoed,
  Standvastich is ghebleven
  Mijn hert in teghenspoet.
  Den Heer heb ick ghebeden
  Van mijnes herten gront,
  Dat hy mijn saeck wil reden,
  Mijn onschult doen bekondt.

• Oorlof mijn arme Schapen
  Die zijt in grooten noot,
  Uw Herder sal niet slapen
  Al zijt ghy nu verstroyt;
  Tot Godt wilt u begheven,
  Sijn heylsaem Woort neemt aen,
  Als vrome Christen leven,
  Tsal hier haest zijn ghedaen.

• Voor Godt wil ick belijden
  End zijner grooter Macht,
  Dat ick tot gheenen tijden
  Den Coninck heb veracht;
  Dan dat ick Godt den Heere,
  Der Hoochster Majesteit,
  Heb moeten obedieren
  Inder gherechticheyt